پنج نکته در عکاسی با موبایل

---

یک عادت رایج بین اکثر مردم وجود دارد که اگر متوجه بشوند عکسی با دوربین تلفن گرفته شده، آن را نادیده می‌گیرند. خیلی‌ها هم مدام دیگران را نصیحت می‌کنند که «به جای دور ریختن پولت با خرید یک تلفن گران، یک ارزانش را بخر و در کنارش هم یک دوربین "واقعی" بگیر». ولی می‌دانیم که این دوربین‌های "واقعی" اکثراً در گوشه‌ای از خانه افتاده و دارند خاک می‌خورند.

---

بسیار خوب است که هر کسی یک دوربین واقعی داشته باشد تا در شرایط خاص مثل سفر یا گردش، بتواند عکس‌های عالی با آن ثبت کنید ولی به هر حال یک عکس خوب، یک عکس خوب است و فرقی نمی‌کند که با چه وسیله‌ای گرفته شده باشد.

دوربین‌های موجود در تلفن‌های هوشمند ضعف‌ها و قوت‌های خود را دارند، با تأکید روی نقاط قوت و بی اهمیت کردن ضعف‌ها، شما می‌توانید منفی‌خوان‌ها را پیش از شروع بازی‌شان به سکوت دعوت کنید. دوربین‌های به کار رفته در تلفن‌های هوشمند در طول چند سال اخیر خیلی بهتر شده‌اند و حالا شما می‌توانید نتایج بسیاری خوبی با آنها بگیرید، به خصوص اگر بدانید که دارید دقیقاً چه می‌کنید.

در ادامه مطلب با ما همراه باشید. می‌خواهیم «9 مورد» را با شما در میان بگذاریم تا از این به بعد، قبل از آتش کردن اپلیکیشن عکاسیِ تلفن اندرویدی، یا آیفون یا لومیای خودتان، آنها را در ذهن داشته باشید و عکس‌های بهتری بگیرید.

مورد 1: به سوژه نزدیک شوید 

بسیاری از دوربین‌های تلفن‌های هوشمند وقتی آنها را در نزدیکی سوژه نگه دارید فوق‌العاده درخشان عمل می‌کنند. سنسور کوچک عمق میدان نسبتاً عریضی را در اختیار شما قرار می‌دهد بنابراین می‌توانید تمام اشیا را در فوکوس داشته باشید، حال آنکه در وضعیت مشابه دوربین‌هایی با سنسور بزرگتر و لنز‌های بلندتر مشکل خواهند داشت.

معمولاً با نزدیک شدن به سوژه، کنترل بیشتر بر وضعیت نوردهی آن شی هم ممکن می‌شود. آیا نورهای روشن پشت سوژه شما باعث می‌شوند دوربین به اشتباه افتاده و سوژه را تیره ثبت کند؟ کافی است با نزدیک شدن به آن، این اثر را حذف کنید. چنین تصاویری در صورت ثبت صحیح، می‌توانند جزئیات زیاد و مۆثری را ثبت کنند.

تصویر بالا، مربوط به ساچمه یک تفنگ بادی است که به هدفی فلزی اصابت کرده و صاف شده. می‌بینید که دوربین تلفن چه جزئیات زیادی را در نور یکنواخت ثبت کرده.

مورد 2: زوم نکنید، بلکه بعداً قیچی کنید 

خیلی از دوربین‌های تلفن‌های هوشمند امکان زوم دیجیتال را در اختیار شما قرار می‌دهند ولی تقریباً همیشه بهترین تصمیم این است که وانمود کنید اصلاً چنین چیزی وجود ندارد. حتی در مشاهده زنده قبل از ثبت عکس هم می‌توان دید که با شروع زوم دیجیتال چقدر کیفیت تصویر افت می‌کند. علت این افت را باید در عملکرد دوربین دانست زیرا با انجام زوم دیجیتال، دوربین فقط از روی قرائن و شواهد حدس می‌زند که تصویر واقعی چه شکلی دارد و به همین خاطر نتیجه از واقعیت بیرونی فاصله می‌گیرد.

بسیاری از دوربین‌های تلفن‌های هوشمند وقتی آنها را در نزدیکی سوژه نگه دارید فوق‌العاده درخشان عمل می‌کنند. سنسور کوچک عمق میدان نسبتاً عریضی را در اختیار شما قرار می‌دهد بنابراین می‌توانید تمام اشیا را در فوکوس داشته باشید

اما وقتی بعد از ثبت تصویر بدون زوم دیجیتال، با قابلیت Crop بخش‌های اضافه را قیچی و تصویر مورد نظر را بزرگ می‌کنید در حقیقت در حال نمونه برداری از پیکسل‌هایی هستید که قبلاً ثبت شده‌اند. خیلی از تلفن‌های هوشمند دوربین‌های 8 مگاپیکسلی دارند، این یعنی شما می‌توانید با قیچی کردن بخش مورد نظر، همچنان رزولوشن بالایی را در اختیار داشته باشید و فقدان ضایعات تصویری که با بزرگ کردن مصنوعی عکس بروز می‌کنند، کمک خواهد کرد تا عکس شما زاییده دوربین یک تلفن هوشمند پنداشته نشود.

عکس بالا از کوهی در ونکوور گرفته شده و تقریباً نیمی از آن قیچی شده. ولی چنانچه با زوم دیجیتال سعی در ثبت همین کادر تصویر داشتیم، بخش بزرگی از جزئیات درختان از دست می‌رفت. ضمن اینکه عکس از پشت شیشه اتومبیل گرفته شده، پس با دستکاری دیجیتال اعوجاج و شکستگی تصویر هم تقویت می‌شد.

مورد 3: ویرایش کنید، نه فیلتر گذاری 

اگر می‌خواهید عکس‌هایتان منحصر به فرد باشند، آخرین کاری که باید بکنید این است که از فیلترهای تصویری که میلیون‌ها نفر دیگر هم عین‌شان را استفاده می‌کنند، کمک بگیرید. نگارنده فردی آنتی-اینستاگرام نیست و قابلیت به اشتراک گذاری آنلاین تصاویر را بسیار جذاب می‌داند ولی فیلترهای پیش فرض اینستاگرام دیگر به پایان خط رسیده و تکراری هستند.

می‌توانید از اپلیکیشن‌های ویرایش عکس مثل SnapSeed،Photoshop Express  یا iPhoto استفاده کنید که به شما امکان اِعمال تغییرات متعارفی مثل تغییر کنتراست، تیز بودن جزئیات یا درجه گرمی و سردی رنگ‌ها را می‌دهند. یعنی درست همان کارهایی که با عکس‌های گرفته شده توسط دوربین‌های بزرگ را انجام می‌دهید. این دیوانگی نیست که عکس‌های خود را قبل از به اشتراک گذاشتن شخصاً ویرایش کنید. بله فقط کمی عجیب است ولی خیلی‌ها انجامش می‌دهند.

با در پیش گرفتن چنین روشی شما در واقع پا در راه یافتن سبک خاص خودتان نیز می‌گذارید یا حتی سبکی را که الآن با دوربینی غیر از تلفن هوشمندتان پیاده می‌کنید گسترش می‌بخشید و نتیجه این کار خیلی مۆثرتر از استفاده از فیلترهای غلو آمیز بر روی همه عکس‌ها است.

تصویر بالا از محیط داخلی نرم‌افزار SnapSeed گرفته شده که به شما امکان ویرایش واقعی عکس و نه فقط اِعمال فیلترهای پیش فرض را می‌دهد.

مورد 4: تاری مصنوعی به تصویر اضافه نکنید 

عمق میدان همیشه یکی از بزرگترین چالش‌ها برای دوربین تلفن‌های هوشمند باقی خواهد ماند. لنزهایی با زاویه دید عریض و سنسورهایی با اندازه کوچک، ثبت پس زمینه تار را بسیار مشکل می‌کنند و تقریباً همیشه با استفاده از افکت‌های ساختگی، اوضاع بدتر می‌شود.

 می‌توانید از اپلیکیشن‌های ویرایش عکس مثل SnapSeed،Photoshop Express یا iPhoto استفاده کنید که به شما امکان اِعمال تغییرات متعارفی مثل تغییر کنتراست، تیز بودن جزئیات یا درجه گرمی و سردی رنگ‌ها را می‌دهند

اول اینکه، ایجاد محو شدگی مصنوعی به کمک نرم‌افزارها، معمولاً به طور یکنواخت کل قاب عکس را فرا می‌گیرد. ولی به خوبی می‌دانیم که لنزها این طوری کار نمی‌کنند برای همین افکت‌های نرم‌افزاری خیلی غیر طبیعی به نظر می‌آیند. دوم اینکه، وقتی می‌خواهید شی مورد نظر برای قرار گرفتن در مرکز فوکوس را مشخص کنید، انتخاب کردن دقیق آن مشکل است و در نتیجه اِعمال فیلتر می‌تواند به نتیجه‌ای ناخوشایند منجر شود.

اگر می‌خواهید بیننده عکس، روی یک شی خاص متمرکز شود باید آن را در قاب تصویر به نقطه مرکزی تبدیل کنید. سعی کنید پس زمینه را تا حد امکان ساده نگه دارید و حتی اگر برای اینکار مجبور به جابه‌جایی سوژه‌ها شدید باز هم ارزشش را دارد.

تصویر بالا نمونه‌ای از ایجاد محو شدگی مصنوعی است.

مورد 5: بی‌خیال فلاش شوید 

مشکل فلاش خیلی از دوربین‌های موبایل این است که در اصل -گفتنش سخت است ولی در اصل- آنها اصلاً فلاش نیستند. آنها یک یا دو چراغ LED خوشگل هستند که چندان برای وظیفه‌ای که به عهده شان گذاشته شده مناسب نیستند. روشنایی آنها به کنار، اما وقتی کار می‌کنند باعث خراب شدن گرمی رنگ‌ها شده و یکی از اصلی‌ترین وظایف فلاش را ایفا نمی‌کنند: ثابت ثبت کردن حرکت‌ها در قابل عکس. دوره نوردهی آنها آنقدر زیاد است که دست آخر به شما عکسی تار و بد-نور می‌دهند. لازم به یادآوری نیست که آنها چقدر نزدیک لنز هستند که این خود باعث می‌شود چشم‌های افراد حاضر در عکس، مثل چشم شیاطین شود!

خب، پس وقتی در تاریکی دنبال ثبت عکس با آنها هستیم چه کنیم؟ متأسفانه حتی با وجود پیشرفت‌های تکنولوژیک جذاب مثل پیور ویو از نوکیا، باز هم مشکلات عکس برداری توسط موبایل در نور کم پا بر جا دارند. اغلب، بهترین شانس این است که یک منبع نور دیگر پیدا کنید. این شاید چندان عالی یا حتی کافی نباشد ولی به هر حال عکاسی همیشه در پیوند با خلاقیت بوده. پس اگر در یک کنسرت بودید، کمی صبر کنید تا یکی از پروژکتورها گذرش به محل نشستن شما بیافتد. در نهایت اگر منبع نور بیرونی پیدا نکردید، یک فلاش بد بهتر از یک عکس تاریک است.

عکس بالا نمونه‌ای از عملکرد بد فلاش‌ها است: پوستی که به زردی گراییده، چشم‌های قرمز، و تار شدگی ناشی از حرکت سوژه.

راهنمای وبلاگ نویسان (نوشتن پیام)

راهنمای وبلاگ نویسان

نوشتن پیام

---

ارتباطات برقرار کردن با دیگر افراد از طریق متن بسیار سخت تر از انواع دیگر راه های ارتباطی میباشد. کلمات ، جملات و نشانه های نوشتاری تنها ابزار در اختیار قرار گرفته در این نوع راه ارتباطی میباشند. در یک متن شما نمیتوانید از لبخند استفاده کنید و یا این که به کمک حرکات اعضای بدن خود تاکید بیشتری بر روی مطلب خود بکنید ، فقط و فقط کلمات در اختیار شما میباشند.

---

این مسئله وقتی مهم تر میشود که شما برای اولین بار با یک نفر از طریق متن ارتباط برقرار میکنید. هیچ یک از ما دوست ندارد در اولین بار نوع نوشتار انتخاب شده نامۆدبانه و پرخاشگرانه باشد زیرا باعث ایجاد یک تصویر ذهنی بسیار بد میشود.

ولی در دنیای واقعی کلمات گفته شده توسط شما اهمیت کمتری دارند و باید بیشتر سعی کنید از لحن بهتری استفاده نمایید تا سخنان شما مۆدبانه تر جلوه دهد.

اصول یک پیام

در سراسر جهان همیشه در ابتدا یک سری اصول برای نوشتن یک پیام و یا ایمیل وجود دارد. بعضی از این موارد ممکن است بسیار ساده به نظر برسند ولی نقش مهمی را در برقراری ارتباطات دارا میباشند. پیشنهاد ما به شما این است که در اکثر موارد از این اصول استفاده کنید تا نوشته شما بهتر به نظر برسد.

سلام

یکی از اصولی ترین موارد برای شروع گفتن سلام میباشد. تنها گفتن یک سلام و نوشتن نام فرد مورد نظر بعد از آن حس بسیار خوبی را ایجاد میکند. نکته مهمی که بهتر است در ارتباط های معمولی از آن استفاده کنید عدم نوشتن پیشوند ها و پسوند های بسیار محترمانه میباشد مثل جناب و … . گفتن همان سلام اثر بهتری نسبت به این موارد رسمی دارد.

معرفی

اگر شما برای اولین بار قصد ارسال پیام و ایمیل را دارید بهتر است در ابتدا به معرفی خود بپردازید. البته لازم نیست تمامی زندگینامه خود را توضیح دهید و با یک جمله کوتاه مثل ”‌ اسم من ”” است و از ”” با شما تماس میگیرم” شروع کنید.

در سراسر جهان همیشه در ابتدا یک سری اصول برای نوشتن یک پیام و یا ایمیل وجود دارد. بعضی از این موارد ممکن است بسیار ساده به نظر برسند ولی نقش مهمی را در برقراری ارتباطات دارا می باشند

دلیل ارتباط

و حالا به مهم ترین گزینه میرسیم که دلیل شما برای نوشتن پیام و یا ایمیل است. بهتر است این قسمت را بسیار کوتاه و سریع بیان کنید. پس از سلام و معرفی خود بهتر است دلیل یا درخواست خود را به صورت مۆدبانه بیان نمایید و از واژه های محترمانه ای مثل “تمایل”‌ و “تقاضا”‌ استفاده کنید.

در آخر نیز شما باید پیام خود را با یک عبارت امضا مانند تمام کنید. بهترین گزینه برای صاحبان وبلاگ ها همان آدرس وبلاگ میباشد. ابتدا نام خود را بنویسید و سپس آدرس وبلاگ خود را. البته بعد از آن نیز میتوانید موارد دیگر مثل تاریخ و … را اضافه نمایید. در تصویر زیر نمونه ای از یک امضا را در آخر یک پیام مشاهده می کنید.

در قسمت زیر موارد مهم را به طور خلاصه برای شما بیان میکنیم:

گفتن سلام

معرفی خود

دلیل برقراری ارتباط

گذاشتن امضا

اما موارد ذکر شده در قسمت بالا به تمام نکات مورد نیاز در یک پیام نمیباشند. مهم ترین نکته در یک پیام مخصوصا ایمیل ها ، گزینه ای است که در ابتدا به آن اشاره کردیم یعنی نوع و لحن نوشتار ما.

مهم نیست که در نوشته شما از چه نوع کلماتی استفاده شده است زیرا مۆدبانه ترین کلمات نیز میتوانند توسط یک لحن نامناسب به متن بسیار بدی تبدیل شود.

نوع لحن

بسیاری از ما این سوال را در ذهن داریم که نوع لحن ما باید چگونه باشد؟ خب در جواب به این سوال میتوان ویژگی هایی مثل مودب بودن ، اعتماد به نفس و فروتنی داشتن را بیان کرد. مهم نیست که دلیل شما برای ارسال یک پیام چیست ولی بهتر است از این موارد در متن خود استفاده مناسب را بکنید. هیچ کسی به یک ایمیل که دارای مطالب پرخاشگرانه است جواب نمیدهد یا این که متن آن به صورتی باشد که خواننده احساس کند نویسنده مطلب خود را در جایگاه بسیار بالاتری قرار داده است. پس همیشه این نکات را در ذهن داشته باشید زیرا افراد به کسانی که این ویژگی ها را ندارند هیچ گونه توجهی نمیکنند.در نوشتار انگلیسی از حروف بزرگ استفاده نکنید حتی اگر یک کلمه کوتاه میباشد.

از علامت تعجب بهره نگیرید. به طور کلی این علامت در نامه نگاری الکترونیک کاربرد چندانی ندارد.

از عبارت های مثل ”‌ قصد بی احترامی ندارم اما …”‌ استفاده نکنید زیرا در بسیاری از موارد عبارتی که در ادامه این جمله به کار میرود نامحترمانه می باشد.

خود را به صورتی جلوه ندهید که همه چیز را از قبل میدانید.

موارد بالا تنها بعضی از نکات بسیار عمومی و کلی میباشند که در نوشتار آنلاین به کار میروند و موارد بسیار بیشتری نیز وجود دارد که باید درباره آنها دقت کنید. همیشه به یاد داشته باشید که هر جمله احساس و پیام مخصوص به خود را دارد. این مسئله در بعضی از موارد سخت میشود زیرا شما نویسنده یک مطلب هستید و نمیتوانید حس مطلب خود را به خوبی درک کنید ولی خواننده آن مطلب میتواند این حس را به راحتی تجربه نماید.

دو راه بسیار ساده برای این که مطمئن شوید نوشته شما خوب به نظر میرسد

1- آن نوشته را به دست یکی از دوستان خود بدهید تا آن را بخواند و نظر خود را درباره مطلب بیان کند.

2- از نرم افزار های موجود در این زمینه بهره بگیرید همانند ToneCheck (البته در زبان پارسی این نرم افزار ها بسیار کمیاب هستند.)

ToneCheck برنامه ای است که به اکانت جی میل شما و یا دیگر سرویس ها متصل میشود و هر پیامی را که قصد ارسال آن را داشته باشید بررسی میکند. پس از بررسی پیام ها نرم افزار نکات منفی پیام را به شما گوشزد می نماید.

آزادسازی حافظه اشغال شده ی بی مصرف برنامه

توسط Garbage Collector در Visual Basic

---

وقتی برنامه ای اجرا می شود اشیا به وجود می آیند و مقداری از حافظه  را به خود اختصاص می دهند. هنگامی که کار ما به یک شی تمام شد و شی را Dispose کردیم و یا زمانی که زمان حیات (Life Time)  یک شی به پایان رسید، حافظه اشغال شده توسط این شی بلا فاصله آزاد نمی شود و در حقیقت در این هنگام رویداد Finalize مربوط به شی،  فراخوانی نمی شود.

---

زباله روب معمولا در دو حالت شروع به آزاد سازی حافظه اشغال شده می کند:

**در حین اجرای برنامه زمانی که برنامه نیاز به حافظه جدیدی داشته باشد و با کمبود حافظه آزاد روبرو شود، زباله روب شروع به کار کرده و تمام حافظه هایی که توسط برنامه اشغال شده اند را نشانه گذاری می کند. گروهی از این حافظه ها در حال حاضر توسط برنامه در حال استفاده هستند و گروهی دیگر قبلا استفاده شده اند و اکنون دیگر قابل دسترسی و استفاده نیستند. (مانند اشیایی که در یک ساب روتین ایجاد شده اند و فراخوانی ساب روتین به پایان رسیده باشد). پس از اینکه نشانه گذاری به پایان رسید، زباله روب شروع به آزاد سازی حافظه هایی که به عنوان حافظه اشغال شده بی مصرف ، نشانه گذاری شده اند می کند.

** زمانی که اجرای برنامه به پایان می رسد که در این حالت زباله روب شروع به کار کرده و کل حافظه ای که توسط برنامه اشغال شده بود را آزاد می کند.

در حالت عادی بهتر است که ما در کار زباله روب دخالت نکنیم و بگذاریم که . NET Framework وظیفه مدیریت حافظه رو بر عهده بگیرد. ولی در پاره ای از موارد ما احتیاج پیدا می کنیم که زباله روب را در هنگام اجرای برنامه فراخوانی کنیم تا راندمان و کارایی برنامه بالا برود

مثلا تصور کنید که برنامه ای داریم که هنگام اجرا، تعداد بسیار زیادی از اشیا را به وجود آورده و سپس آنها را آزاد می کند و عملکرد برنامه به صورتی است که نیاز داریم مدت زیادی در حال اجرا باشد. نتیجه این می شود که پس از مدتی حافظه بسیار زیادی توسط برنامه اشغال می شود که می تواند در کارایی سیستم و عملکرد سایر برنامه هایی که در حال اجرا هستند تأثیر منفی بگذارد.

در این گونه مواقع ما نیاز پیدا می کنیم که هر از چند گاهی درهنگام اجرای برنامه ، حافظه های اشغال شده ی  بی مصرف را آزاد کنیم و درحقیقت ، زباله روب را وادار سازیم تا این عمل را انجام دهد.

در این قسمت برنامه ای خواهیم نوشت که مطالب فوق را در بر گرفته و نحوه پیاده سازی آن رانشان خواهیم داد.

یک پروژه از نوع Windows Application ایجاد کرده و دو دکمه به نام های btnAllocateObject و btnForceGarbageCollection  به فرم اضافه کنید.

در رویداد کلیک مربوط به دکمه btnAllocateObject  قطعه کد زیر را بنویسید.

' Create an object.

Private Sub btnAllocateObject_Click(ByVal sender As System.Object, ByVal e As System.EventArgs) Handles btnAllocateObject.Click

Dim obj As New TestClass

obj.ObjectNumber = m_ObjectNumber

MessageBox.Show("Created object " & m_ObjectNumber)

m_ObjectNumber += 1

End Sub

همانطور که مشاهده می کنید ما یک شی از نوع کلاس TestClass که در ادامه به تشریح آن می پردازم ایجاد نموده  و عضو ObjectNumber آن را مقدار دهی می کنیم.

اکنون در رویداد کلیک مربوط به کنترل btnForceGarbageCollection قطعه کد زیر را بنویسید.

' Collect all garbage generations.

Private Sub btnForceGarbageCollection_Click(ByVal sender As System.Object, ByVal e As System.EventArgs) Handles btnForceGarbageCollection.Click

GC.Collect()

MessageBox.Show("Done")

End Sub

با اجرای دستود GC.Collect ، عمل زباله روبی (Garbage Collection) آغاز می گردد.

عمل زباله روب به این شکل است که متد Finalize مربوط به اشیایی که باید حافظه آن ها آزاد گردد را فراخوانی می کند.  برای نشان دادن این رویه، ما ساب روتین Finalize مربوط به کلاس TestClass را Override می کنیم.

Public Class TestClass

Public ObjectNumber As Integer

' Display a finalization message.

Protected Overrides Sub Finalize()

MyBase.Finalize()

MessageBox.Show("Finalizing " & ObjectNumber)

End Sub

End Class

کار تمام شد.

برای امتحان برنامه آن را اجرا کنید و چند دفعه دکمه btnAllocateObject  را کلیک کنید.  مشاهده می کنید که هر بار یک شی از نوع کلاس TestClass ایجاد شده و عضو ObectNumber آن مقدار دهی می شود.

اکنون دکمه btnForceGarbageCollection  را کلیک کنید. مشاهده می کنید که زباله روب در حقیقت متد Finalize هر یک از اشیایی که قبلا ایجاد نموده ایم را فراخوانی می کند و مقداری را که ما به عضو ObectNumber هر شی اختصاص دادیم را مشاده می کنید.

چگونه یک شبکه خانگی راه‌اندازی کنیم؟

با چند کلیک یک HomeGroup بسازید

---

بیشتر مطالبی که تاکنون عنوان شده، مربوط به استفاده از یک سیستم که به اصطلاح آن را Stand alone می‌خوانند، بوده و به عبارت دیگر همین‌قدر که شما یک نسخه از ویندوز 7 را روی یک رایانه نصب می‌کردید، به اغلب این امکانات و ویژگی‌ها دسترسی داشتید. اما مسلما ویندوز 7 در محیط شبکه،‌ چه شبکه‌های کوچک خانگی، چه شبکه‌های محلی و در نهایت حین اتصال به اینترنت، رفتارها، ویژگی‌ها و امکانات خاصی را خواهد داشت که دانش استفاده از آنها را می‌طلبد. در این مطلب نحوه راه‌اندازی یک شبکه HomeGroup را عنوان می‌کنیم.

---

قبل از راه‌اندازی یک HomeGroup دانستن چند نکته ضروری است:

*** اول آن‌که HomeGroup را فقط می‌توانید روی ویندوز 7 راه‌اندازی کنید و همین‌طور تنها می‌توانید رایانه‌هایی را که سیستم‌عامل آنها ویندوز 7 است، به این شبکه متصل کنید.

HomeGroup در تمامی ویرایش‌های مختلف ویندوز 7 در دسترس است، اما بدانید که ویرایش‌های Starter و Home Basic فقط قادر به اتصال به یک HomeGroup است و نمی‌تواند آن ‌را راه‌اندازی کند.

***نکته دوم آن‌که HomeGroup فقط می‌تواند در Home network راه‌اندازی شود.

هنگامی که رایانه‌تان را به یک شبکه متصل می‌کنید، ویندوز 7 همان ابتدا از شما می‌خواهد که Network Location را مشخص کنید. این انتخاب به صورت خودکار تنظیمات Firewall و تنظیمات امنیتی سیستم‌عامل شما را برای همان نوع از شبکه اعمال خواهد کرد.

اگر پس از آن رایانه‌تان را به یک نوع شبکه دیگر، مثلا یک شبکه Public (از دید ویندوز 7) متصل کنید، بهتر آن است که Network Location آن را نیز تغییر دهید تا مطمئن باشید تنظیمات امنیتی مناسب برایتان اعمال خواهد شد. برای این منظور ‌باید از پنجره Network and Sharing Center (پاورقی یک) روی گزینه‌ای که ذیل عبارت Network مشاهده می‌شود کلیک کنید تا پنجره Set Network Location باز شود.

 HomeGroup را فقط می‌توانید روی ویندوز 7 راه‌اندازی کنید و همین‌طور تنها می‌توانید رایانه‌هایی را که سیستم‌عامل آنها ویندوز 7 است، به این شبکه متصل کنید

در این پنجره می‌توانید از میان سه گزینه Home Work و Public، گزینه مناسب را انتخاب کنید.

Home network را هنگامی انتخاب کنید که رایانه‌تان عضوی از یک شبکه خانگی است یا این‌که به تمامی افراد و ابزارهای متصل به یک شبکه اطمینان دارید. در این حالت ابزار Network discovery فعال است که به واسطه آن می‌توانید تمامی سیستم‌های متصل به شبکه را ببینید و همین‌طور آنها نیز می‌توانند رایانه شما را مشاهده کنند.

Work network را وقتی انتخاب کنید که رایانه‌تان در یک شبکه محلی کوچک عضویت دارد. در این حالت نیز Network discovery فعال است اما نمی‌توانید سیستم‌تان را به یک HomeGroup متصل کنید.

هنگامی که به یک شبکه عمومی که مصداق بارز آن اینترنت بدون واسطه مسیریاب (Router) است متصل می‌شوید، ‌باید Public network را انتخاب کنید. در این حالت سیستم شما از دید دیگر ابزارهای متصل به شبکه پنهان خواهد بود؛ علاوه بر این سیستم‌عامل‌تان بیشترین امنیت را در مقابل بدافزارها خواهد داشت. در این حالت علاوه بر این‌که نمی‌توانید به یک HomeGroup متصل شوید، Network discovery نیز غیرفعال است.

اگر از فناوری‌های وایرلس برای اتصال به اینترنت استفاده می‌کنید، باز هم بهتر است Public را به عنوان Network Location برگزینید.

*** سومین نکته هم آن است که HomeGroup هیچ‌گونه اطلاعاتی را برای مایکروسافت ارسال نمی‌کند!

پس از ذکر این مقدمات، نوبت به توضیح درباره راه‌اندازی یک HomeGroup می‌رسد. همان‌طور که عنوان شد، تمامی ویرایش‌های ویندوز 7 غیر از Starter و HomeBasic می‌توانند یک HomeGroup ایجاد کنند. برای این منظور از پنل سمت چپ پنجره Network and Sharing Center گزینه HomeGroup را انتخاب کنید. همین‌طور می‌توانید این عبارت را در Search box منوی استارت تایپ یا از Control Panel به آن دسترسی پیدا کنید.

هنگامی که به یک شبکه عمومی که مصداق بارز آن اینترنت بدون واسطه مسیریاب (Router) است متصل می‌شوید، ‌باید Public network را انتخاب کنید. در این حالت سیستم شما از دید دیگر ابزارهای متصل به شبکه پنهان خواهد بود؛ علاوه بر این سیستم‌عامل‌تان بیشترین امنیت را در مقابل بدافزارها خواهد داشت

اگر Network Location سیستم‌تان روی Home تنظیم نشده‌باشد، ادامه کار برایتان میسر نخواهد بود؛ پس حتما آن را بدرستی تنظیم کنید. در پنجره HomeGroup روی دکمه Create a homegroup کلیک کنید. در پنجره‌ای که باز می‌شود، می‌توانید تعیین کنید چه مواردی در شبکه به اشتراک گذاشته شود. شما می‌توانید از میان کتابخانه‌های مختلف، موارد موردنظرتان را انتخاب کنید. همچنین می‌توانید Printer متصل به سیستم‌تان را نیز به اشتراک بگذارید.

پس از کلیک روی دکمه Next، در پنجره بعد به شما یک کلمه عبور نمایش داده می‌شود که توسط سیستم تولید شده و ‌باید آن‌را نگاه دارید؛ زیرا هنگام اتصال رایانه‌های دیگر به شبکه HomeGroup که ایجاد کرده‌اید، به این کلمه عبور نیاز خواهید داشت. اکنون با کلیک روی دکمه Finish مراحل ایجاد HomeGroup شما به پایان می‌رسد.

پس از ایجاد HomeGroup می‌توانید از طریق روش‌های پیش‌گفته به پنجره تنظیمات آن دسترسی یابید و تغییرات موردنظرتان را اعمال کنید. به عنوان مثال می‌توانید یکی از Libraryها یا پرینتری را که قبلا به اشتراک گذاشته بودید، از این حالت خارج کنید.

همچنین می‌توانید با کلیک روی گزینه View or print the homegroup password کلمه عبوری را که سیستم برای‌ اتصال به HomeGroup شما تولید کرده بود ببینید و حتی آن را چاپ کنید!

از طریق گزینه Change the password نیز بسادگی می‌توانید آن‌را تغییر دهید. البته در این حالت کلمه عبور توسط سیستم تولید نمی‌شود و خودتان می‌توانید آن‌را تعیین کنید؛ پس بهتر است همیشه این کار را انجام دهید؛ زیرا به خاطر سپردن کلمات عبوری که سیستم تولید می‌کند، کار دشواری است!

اگر سیستم‌تان عضو یک HomeGroup است و مایلید آن‌را از این شبکه جدا کنید، ‌باید گزینه Leave the homegroup را انتخاب کنید. همان‌طور که مشاهده می‌کنید، این کار نیز بسادگی اتصال به HomeGroup صورت می‌پذیرد.

درباره تنظیمات پیشرفته این بخش در شماره آینده صحبت خواهیم کرد.

برای دسترسی به پنجره Network and Sharing Center ‌باید روی آیکون Network Connection که در قسمت Notification area در نوار ابزار ویندوز 7 قابل مشاهده است، کلیک کرده و گزینه Open Network and Sharing Center را انتخاب کنید. همچنین می‌توانید از کادر جستجوی منوی استارت استفاده کنید.

ایجاد PDF با دست خالی!

---

برای ایجاد نسخه pdf از اسناد شخصی، راه های زیادی وجود دارد. ساده ترین آنها ایجاد نرم افزارهای pdf سازی مثل pdf factory است. در صورتی که به اینترنت دسترسی داشته باشید نیز سرویس های زیادی برای شما این تبدیل را به صورت آنلاین انجام می دهند که Google doc معروف ترین آنهاست.

---

اما بعضی وقتها ممکن است شما نیاز به تهیه pdf از اسناد خود (word, excel, …) داشته باشید اما نرم افزار pdf ساز دم دست شما نباشد و امکان اتصال به اینترنت نیز برای شما فراهم نباشد. در این صورت هم نباید ناامید شد چرا که با خود Adobe Acrobat Reader و بدون استفاده از هیچ نرم افزار جانبی دیگر، می توانید نسخه pdf اسناد خود را تهیه کنید.

برای این منظور کافی است که در Control Panel ویندوز خود به قسمت Printers and Faxes رفته و بر روی عبارت Add a printer کلیک کنید.

در ادامه، کافی است با طی مراحل فوق، ابتدا گزینه File را انتخاب و سپس از لیست پرینترهایی که ظاهر می شود، AGFA-Avantra 36SF را انتخاب کنید.

با این کار شما یک پرینتر مجازی جدید با نام AGFA ایجاد کرده اید. پس از اتمام مراحل فوق با زدن دکمه Finish ، پرینتر pdf ساز شما آماده استفاده است!

حال یک فایل متنی (مثلا وُرد) باز کنید و پس از نوشتن مطلب خود، بر روی تصویر پرینتر در نوار ابزار کلیک کنید. (یا می توانید Ctrl+P را بفشارید)

 برای ایجاد نسخه pdf از اسناد شخصی، راه های زیادی وجود دارد. ساده ترین آنها ایجاد نرم افزارهای pdf سازی مثل pdf factory است. در صورتی که به اینترنت دسترسی داشته باشید نیز سرویس های زیادی برای شما این تبدیل را به صورت آنلاین انجام می دهند که Google doc معروف ترین آنهاست

از لیست پرینترها AGFA را انتخاب کرده و تائید کنید. ویندوز از شما می پرسد که فایل خروجی را کجا ذخیره کند؟

پس از انتخاب محل ذخیره و تائید، شما یک فایل با پسوند prn خواهید داشت. پسوند این فایل را از prn به ps تغییر داده و بر روی آن دوبار کلیک کنید. حال آکروبات ریدر باز شده و فایل pdf را در کنار فایل ps ایجاد می کند.

باید توجه داشت برای ساخت pdf با این روش، داشتن یک نسخه قدیمی Adobe Acrobat Reader کافی است. ضمنا توجه کنید که بعضی ویندوزها با نام فارسی پرونده های pdf مشکل دارند که لازم است اسم لاتین یا عددی برای فایل خود انتخاب کنید.